OVER MIJ

Marianne Nijnuis is een kordate, positieve vrouw die wars is van hokjes en die een haat-liefdeverhouding heeft met haar rolstoel.

Ze heeft lang op de hoge toppen van de carrièrebergen gebalanceerd als arts, beleidsmedewerker en zelfs als directeur. Toen ze voor het eerst echt ziek werd, viel ze tot halverwege de berg en krabbelde daarna weer op en balanceerde gewoon weer mee over die hoge bergkammen, genietend van het uitzicht, maar zich wel beter vasthoudend. De tweede keer ging het genadeloos mis. Hard viel ze naar beneden, tot in een diepe, ijzige kloof.

Pittige jaren volgden. De rolstoel werd aangevraagd en na de levering van het eerste wangedrocht heeft ze lang gehuild en daarna hemel en aarde bewogen om te zorgen dat een fatsoenlijker exemplaar werd geleverd. Ook volgden twee revalidatietrajecten waarbij ze opnieuw moest leren lopen. Er kwam eindelijk een echt fatsoenlijke rolstoel . Hierna werd ze nog tweemaal geopereerd waarna ze weer in staat was om lopend een kleine winkel te doorkruizen. Zo kwam ze steeds verder uit de kloof richting de bergweide. Haar huwelijk heeft ze helaas achter moeten laten in die kloof. 

Vanuit de fraaie bergweide die achter de kloof bleek te liggen kijkt ze, soms met verlangen, omhoog naar die fraaie toppen. Maar ze geniet ook van de mooie bloemetjes beneden. 

Ze houdt van haar werk als redenaar. Het is fantastisch om de schitterende ogen in het publiek te zien wanneer ze moeilijke onderwerpen als validisme en veerkracht bespreekbaar maakt. 

Voorheen maakte zij als arts patiënten beter en nu maakt ze als patiënt de wereld beter voor patiënten. Doordat ze zich kan verplaatsen in beide zijden van een spectrum, is ze bij uitstek degene die het onbespreekbare bespreekbaar maakt, waarbij ze de gegeven suggesties ter verbetering van de wereld graag concreet houdt.

Wanneer zij niet aan het werk is of haar pubers probeert op te voeden of op bezoek is bij een therapeut leeft zij zich creatief uit op blogs, een roman en een kinderboek.