Ik heb de afgelopen periode een aantal lezingen mogen geven en het is me opgevallen dat het over het algemeen goed geregeld is met de toegankelijkheid. Op alle locaties kon ik mijn bus enigszins in de buurt kwijt of ronduit voor de deur. Ik ben overal makkelijk naar binnen gekomen, ook zonder op het laatste moment een andere locatie te moeten laten regelen. En de service was ronduit geweldig.
Zo werd ik op alle locaties ontvangen door een gastheer of -vrouw, die me naar de zaal leidde waar ik de presentatie zou geven. Ze voorzagen mij van een kopje thee en zorgden voor de techniek. Op een aantal locaties was ook een rustruimte voor me geregeld, zodat ik fris en fruitig mijn presentatie kon geven.
Zo'n presentatie geef je op een podium. Nu zijn veel podia niet toegankelijk voor een rolstoel. Maar op deze locaties was het podium gewoon gelijk met de toehoorders of er was een heuse hellingbaan voor me gecheft, zodat ik, met een beetje durf weliswaar, omhoog kon komen.
Het voelt heel warm wanneer je op zo’n manier ontvangen wordt. Maar op de laatste locatie was het helemaal chique. Ik kreeg een heuse personal assistent toegewezen. Hij stond me al op te wachten bij de parkeerplaats en loodste me netjes langs de garderobe en de inschrijfbalie, via een aantal liftjes naar de juiste zaal. Toen ik iets eerder wegging om nog even te rusten voorafgaand aan mijn eigen keynote, wees hij me de weg en zorgde intussen voor een lekker kopje thee. Tijdens mijn praatje zorgde hij voor water en maakte hij foto’s voor mij. En tijdens de andere presentaties zat hij gezellig naast me, zodat ik niet in mijn eentje vóór de rijen zat.
Het is natuurlijk wel een beetje gek dat omdat je een beperking hebt, je een persoonlijk assistent krijgt toegewezen. De andere sprekers hadden dat niet. Maar hé, ik ben niet te beroerd om me op zo’n moment gewoon wat extra VIP te voelen.
Over de parkeerplaats en de ingang zou je kunnen mopperen, die was namelijk aan de zijkant van het gebouw en ik ging, zoals te doen gebruikelijk, niet via de hoofdingang naar binnen. Naast de invalidenparkeerplaats was nog een andere gereserveerde plaats, dat bleek die van de rector magnificus. Kortom, ik werd voor die dag gelijk gesteld aan de hoogste persoon van die universiteit met dito behandeling. Wat wil een mens nog meer?
Comments