‘Mama, ik heb zo’n jeuk aan mijn hoofd. Zou ik misschien luizen hebben?’
‘Dat zal toch wel niet. Zal ik even kijken?,’ bood ik onverschrokken aan. Als een goed verzorgende moederaap vlooide ik mijn zoon met zijn prachtige, dichte bos haar tot halverwege zijn rug. Tot mijn schrik zag ik vele neten en vrij snel daarna enkele luizen, rondkriebelend over zijn hoofdhuid. ‘Je hebt helemaal gelijk, lieverd,’ zei ik, terwijl ik aan mijn hoofd krabde. ‘We zullen school moeten waarschuwen en ik zal je broer ook even checken. Daarna ga ik op zoek naar de luizenkam, kijken of we die nog hebben.’
‘Schat,’ sprak ik tot mijn andere zoon. ‘Jouw broer heeft luizen. Ik moet jou ook controleren.’ Terwijl ik door zijn aanzienlijk dunnere bos haar ging, ontdekte ik al vrij snel een grote hoeveelheid kriebelende beestjes en nog veel meer neten. Verwoed krabbend aan mijn hoofd, ging ik op zoek naar de luizenkam en daarna naar de instructies van het RIVM. De laatste en gelukkig enige keer dat ze luizen hadden waren ze nog klein. De kinderen, niet de luizen. Ik wist niet, of had dat wellicht verdrongen, dat ook grote pubers luizen konden hebben. Het RIVM was daar echter vrij duidelijk in, ook pubers steken met regelmaat de koppen bij elkaar wat de verspreiding van hoofdluis ten goede komt.
Krabbend aan mijn hoofd, las ik de instructies voor het kammen en het nut van luizenshampoo. Met woeste nijver ging ik aan de slag bij mijn mannen. Kammen, kammen, kammen. Tissues om de kam schoon te vegen, water om de rotzakken in te verzuipen (de luizen, niet de kinderen) en een waterspuit en conditioner om niet elke seconde vast te komen zitten met de kam. Vele verzopen luizen, een kapot gekrabde hoofdhuid en een aantal koppen koffie verder maakte ik de beslissing om de dag daarna de Etos leeg te gaan kopen.
Het RIVM raadde aan om een middel met dimethicon te gebruiken om daarmee de luizen te verstikken. Het olieachtige goedje maakt ook dat de neten makkelijker los te kammen zijn.
Na het avondeten zette ik zoon één in de badkamer met een handdoek om zijn schouder. Pluk voor pluk spoot ik het spul in zijn haar, inwrijven, uitkammen en volgende pluk. Na drie kwartier waren we op de helft. Ik kon inmiddels geen luis meer zien. De badkamervloer zat onder het glibberige goedje, net als mijn broek waar de spetters op terecht waren gekomen. Nadat we klaar waren toog hij naar zijn kamer, zijn haren in de dimethicon onder een handdoek. En ik ging vol frisse tegenzin verder met mijn andere zoon. Gelukkig heeft hij niet zo’n idioot volle bos.
Na deze helse avond, werd ik die nacht meerdere keren wakker, krabbend aan mijn hoofd. De volgende ochtend heb ik mezelf uitgebreid onder handen genomen, ondanks dat ik geen luis of neet bij mezelf was tegengekomen. Bij de kinderen kwam ik bij het kammen ook niets meer tegen. En zo langzamerhand word het krabben een stuk minder. Totdat je er een blog over schrijft...
Comments