Mijn zoon voelt zich niet geweldig, daar schreef ik al eerder een blog over. Hij is moe en hij eet slecht. Nu eet hij al moeizaam sinds zijn vroege kindertijd. Maar het is nu wel erg moeizaam. Hij is snel bang om vol te zitten, om buikpijn te krijgen en vermijdt daarom bepaalde voeding en eet voorzichtig, te voorzichtig. Bij de vorige controle bleek dat hij was afgevallen, waarna extra diagnostiek werd ingezet, waar -gelukkig- niets uitkwam. Ik had contact met de diëtiste die drinkvoeding adviseerde.
Oei, daar waren we al ruim tien jaar mee gestopt. Gelukkig staat zoonlief hier positief tegenover en hij probeert met gezonde tegenzin diverse smaakjes die hij dapper tegen heug en meug naar binnen werkt. Het resultaat hiervan mag er zijn, want bij de nieuwe controle blijkt dat hij bijna drie kilo is aangekomen! Hij ziet er ook echt beter uit en misschien durf ik ook wel dapper te beweren dat hij iets minder moe is.
Maar we zijn er nog lang niet. Tijdens een weekje weg met mijn zoon en mijn nieuwe lief werd het moeilijke eetpatroon ook weer pijnlijk duidelijk. Ik had het er met mijn lief over en hij benoemde wat hij zag, waarop ik verzuchtte dat het wel een eetstoornis leek. BAM. Een eetstoornis, iets voor heel dunne meisjes die controle willen, toch? Of voor kleuters die geen stukjes willen eten? Niet dus. Ik ben gaan Googelen en bij een factsheet over ARFID (Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder) was het net of mijn zoon daar beschreven werd. Indien uw kind voldoet aan één van de volgende kenmerken kan er sprake zijn van ARFID.
Oké, als ik het goed lees, voldoet hij aan alle vier….
Ik besprak het met zijn diëtiste, die gelijk handelde. Een week later werd ik gebeld door de Eetpoli van het AMC: of we de volgende dag terecht zouden kunnen.
Eh nee, want ik heb morgen twee belangrijke overleggen. ‘Ja natuurlijk, gaan we regelen.’
Ondertussen hebben we deze uitgebreide afspraak met vier specialisten gehad, is er een foto gemaakt van zijn buik waarop te zien is dat zijn obstipatie verre van verholpen is en zijn er voorlopige bloeduitslagen bekend die ook niet volledig normaal zijn. Aan zijn kinderarts en de specialisten van de Eetpoli nog een behoorlijke puzzel dus om te bedenken wat voor mijn zoon de beste behandeling zou kunnen zijn. Ik vrees dat we voorlopig alleen de eerste stap hebben gezet: (h)erkenning van het probleem.
Comments