Natuurlijk heet deze beurs niet zo, maar soms gebruik ik kneus als een soort geuzennaam voor mijzelf en de overige niet zo mobiele gezinsleden.
Na maanden van voorpret, was het afgelopen zaterdag eindelijk zo ver. Ik (in mijn elektrische rolstoel) ging met mijn lief (met stok) en met mijn oudste zoon (met handbewogen rolstoel) naar de Veinedagen zoals de beurs officieel heet. Van te voren had ik uitgebreid bekeken wie en wat er allemaal te vinden zou zijn en waar ik die hoe laat en waar zou kunnen vinden.
Zo was ik op zoek naar een soort fietskarretje voor achter mijn rolstoel, om mijn woeste wandelplannen makkelijker te kunnen uitvoeren. Verder wilde ik informatie over vliegreizen en of dat überhaupt kan met een elektrische rolstoel en vooral of deze dan heel blijft (daar circuleren dramatische verhalen over, vandaar). En ik had een afspraak met mijn orthesebouwer om mijn rugleuning nog wat te finetunen.
Bij aankomst werden alle mensen in het trotse bezit van een gehandicaptenparkeerkaart naar een andere locatie geleid en wel op zo’n danige plek dat we binnen stonden, gewoon op 10 meter van de ingang van de beurs. Om het echte beursgevoel te behouden zijn we in eerste instantie de verkeerde kant opgelopen, zodat we toch nog de nodige meters hebben afgelegd voordat we er waren (gezien het aantal rollers dat we heen en weer zagen gaan, waren we niet de enige die de vergissing maakten).
Eenmaal binnen stiefelden we als eerste op de orthesebouwer af, daar zou ik immers de hele dag nog lol van hebben. Direct er tegenover zat een koffietentje, zodat we het nuttige met het aangename konden combineren. Vervolgens ben ik met een veel comfortabeler rugleuning op zoek gegaan naar de rest van mijn lijstje. Fietskarren kwam ik niet tegen en ook de reisorganisaties zaten zodanig verspreid dat ik pas op het einde een beetje antwoord op mijn vraag kreeg. Gelukkig ben ik wel de mensen tegengekomen die ik uit mijn netwerk ken en graag even gedag wou zeggen.
Er was een rustruimte ingericht met toffe zitzak-stoelen gevuld met pingpongballen. Helaas was het geluid ook hier zodanig dat echt rust krijgen er niet in zat. Na een aantal uur ronddolen waren we alle drie zodanig overprikkeld door het geluid en de veelheid aan niet-gegroepeerde stands dat we naar huis zijn gegaan. We voelden ons echt helemaal kneus.