Een vriendin van me woont in Duitsland. Onze grote en rijke buren die maatschappelijke inclusie hoog in het vaandel hebben staan. Mijn vriendin heeft een aandoening waarvoor ze een rolstoel nodig heeft, geen probleem. Wird geschafft. Ze heeft orthopedische schoenen nodig. Ook kein problem, jaarlijks wordt een paar vergoed. Ook over de goede openbare voorzieningen schreef ik al eerder, maar er zit blijkbaar een grens aan de Duitse inclusie. Een grens die door overheidsinstanties wordt bepaald en niet door het individu.
Wat is het geval? Mijn vriendin heeft de pech gehad om naast de bestaande problemen een hersentumor te ontwikkelen. Het rotding zat ook nog eens op een beroerde plek en dus heeft zij (in een ultrakorte samenvatting) als gevolg van de operatie waarbij een deel van de tumor is verwijderd een dijk van een visusbeperking overgehouden. Zij heeft alleen nog een kokervisie rechts, zoals dat heet. Dan zie je net zoveel als wanneer je door een rietje kijkt. Links ziet ze helemaal niets.
Tja, dan ben je ineens visueel én motorisch beperkt, zoals dat in (para)medische kringen heet. In Nederland heb je dan nog Visio, Bartimeus en andere organisaties die jou helpen revalideren. In Duitsland bepaalt de medische dienst of jij ondersteuning krijgt in samenspraak met de gemeente. Ondanks de aanbevelingen van de oogarts vonden de verstrekkers de hulp niet nodig. Ze zou immers toch niets zelf kunnen. Daarvoor langs komen was ook niet nodig, op papier bleek immers wel dat ze niets meer zou kunnen.
Gek genoeg wil mijn vriendin er net als voorheen zelfstandig op uit kunnen. Maar ja, hoe doe je dat als visueel beperkte in een rolstoel? Zij zocht zelf van alles uit en kwam op het lumineuze idee om te leren rijden met een stok. Daarvoor zou ze dus een elektrische rolstoel nodig hebben, want én rollen én tasten met een stok wordt lastig. Ze vond een rolstoelfirma bereid een testrondje met een elektrische rolstoel te komen doen met de blindegeleidestok.
En het ging nog beter dan ze had verwacht! Dus diende ze met behulp van de firma opnieuw een aanvraag in bij de medische dienst voor een elektrische rolstoel. De aanvraag werd wederom afgewezen. Ze geloofden daar niet dat ze dat zou kunnen. Ze kon beter maar alleen met begeleiding naar buiten. Ook wilden ze niet naar de video kijken die ze had laten maken van haar testrondje waaruit bleek dat ze het wel kon.
Anderhalf jaar lang heeft ze bezwaren ingediend en geprocedeerd en nu eindelijk heeft ze een stukje vrijheid terug! Ze heeft eindelijk haar elektrische rolstoel zodat ook zij, net als een ieder ander gewoon naar buiten kan, wanneer zÃj dat wil. Het is in het buitenland niet altijd beter…Â
Â
p.s. Inmiddels is zij de expert bij Visio over de combinatie rolstoelrijden en leren omgaan met een blindegeleidestok!
Geweldig beschreven en ja het is zeker een doorzettertje ,ben blij dat ik haar ken