Kafka en de Triodosbank

Kafka is vergeleken met de Triodosbank een lieflijk sprookje. Voor mijn bestuurswerk bij Platform Patiënt en Voeding ben ik kortdurend penningmeester geweest. Die taak heb ik snel overgedragen, aangezien ik beter ben ik geld uitgeven dan in beheren. Naast alle financiële stukken droeg ik ook de identifier van de stichting over aan mijn opvolger.

Zij hield sindsdien alle geldzaken bij en dat ging prima. Tot deze zomer. De bank deed in al haar wijsheid een klantonderzoek (lees fraudeonderzoek) en ze vonden bij ons een ‘onregelmatigheid’. Daarvoor kreeg de nieuwe penningmeester het verzoek gegevens aan te leveren, hetgeen zij plichtsgetrouw heeft gedaan.

Dit was niet voldoende. Maar wat er dan wel nodig was, bleef in het ongewisse. De voorzitter nam contact op met de bank. De bank verwees daarna naar mij als degene die zij nog in hun systeem hadden staan als penningmeester. Ik belde vervolgens met de bank en na slechts een half uur in de wacht te hebben gestaan werd ik doorverbonden met een medewerker die mij nog net niet aan mijn haren meesleepte naar het politiebureau omdat ik bijzonder onrechtmatig de persoonlijke identifier van de stichting aan mijn opvolger had gegeven. De volgende werknemer was gelukkig wat vriendelijker en het zou heus allemaal goed komen. Het blokkeren van de bankrekening zou immers pas aan het einde van de zomer zijn.

‘Maar meneer, u wilt dat ík persoonlijk gegevens aanlever met een identifier die in beheer is bij mijn collega die aan het genieten is van de zon tot het eínde van de zomer?’

‘Ja, dat klopt.’

‘Dan gaat het mij dus niet lukken voor het einde van de zomer.’

‘Ja, dat is dan wel een probleem voor u. Dit is de enige manier.’

Nog een medewerker verder bleek dat de deadline prima verschoven kon worden. Toen het echter einde van de zomer werd, bleek dat deze deadline niet verschoven was. Nog een medewerker (met dito wachttijd verder) leerde ons dat wij een nieuwe identifier opgestuurd konden krijgen. Die persoonlijke identifier werd -i.v.m. de hoor hen sterk onderschreven veiligheidsregels, niet rechtstreeks aan mij opgestuurd, maar aan de voorzitter, want zakelijk adres. Die heeft daags voor zijn operatie de persoonlijke identifier bij mij in de bus gedaan, zodat ik -u gelooft het niet- de adresgegevens van mijn collega’s kon invullen!

Daarmee is de kous af, zou u denken. Neen, helaas. Mijn collega stond nog niet goed in het systeem en woont, hoe fraudegevoelig, in het buitenland en wel in het onveilige Brussel. Zij moest dus opnieuw zien in te loggen, zonder identifier, om een vage buitenlandcode in te voeren die zij dus niet had. Zij wenste hierop uitgeschreven te worden.

‘Maar nee, dat kan niet. Ze staat in het systeem.’

‘Kunt u haar dan misschien even bellen om met haar de benodigde stappen te doorlopen?’

‘Nee, we hebben haar telefoonnummer niet.’

‘Oh, maar die kan ik u wel geven.’

‘Nee, dat mag niet. Dat moet in het systeem staan.’

Goed, nog een aantal telefoontjes van mij, de voorzitter en een officiële brief van de KvK verder zijn wij een penningmeester armer en een desillusie rijker. De blokkade is van onze rekening. Zo, nu eerst een lekker bakkie.