Tweedeklasburger

Ik ga op persreis. Hartstikke gaaf: alles wordt geregeld en ik laat me straks een week lang lekker in de watten leggen. Een van de dingen die ze voor mij regelen is de treinreis. Ik mocht ook vliegen, maar ik geef de voorkeur aan de trein — al was het maar vanwege mijn rolstoel. Met alle horrorverhalen over rolstoelen en bagageafhandeling vind ik het nogal spannend om mijn moeizaam verkregen benenwagen in te checken op een vliegveld. Daarnaast vind ik de trein een ontspannen manier van reizen en ook nog eens één met een veel kleinere footprint.

Wat ik nog niet wist, was dat zij voor mij een eersteklasticket wilden boeken. Ik weet niet of ik überhaupt ooit eersteklas heb gereisd, wat een luxe idee! Zes uur in de ICE in zo’n ruime, zachte zetel, in een rustige coupé tussen de andere zakenlui. Maar voor ik überhaupt aan dit idee kon wennen, werd deze realiteit al weer wreed verstoord. Of ik het ook goed vond om tweedeklas te reizen? Want een rolstoelplaats boeken in de eerste klas… dat kan niet. Sterker nog: je kunt er fysiek niet eens komen — de gangpaden zijn te smal.

De parellel met het dagelijks leven drong zich onmiddellijk aan mij op. Met je rolstoel kan je niet op alle plaatsen komen die voor mensen zonder zo’n hulpmiddel vanzelfsprekend zijn. En ook figuurlijk reis je vaak tweede klas: je doet zelden mee op het niveau dat bij je past, simpelweg door de vooroordelen die kleven aan het idee van een beperking. Tweedeklasburger dus.

Daarom blijf ik strijden voor een wereld waarin de kracht wordt gezien van mensen met een beperking. De kracht die zij hebben vanwege alles wat zij hebben meegemaakt en waarvoor zij hebben geknokt. Zodat het straks voor zich spreekt dat iedereen op een volwaardige wijze mee kan doen. Juist daarom verdienen we een eersteklasplek in de samenleving. En natuurlijk ook een eersteklasplaats in de trein. Ik bestel vast champagne.