Iets met emoties

Ik ben er nooit zo goed in geweest, in emoties. Waarschijnlijk wel als jong kind, maar dat weet ik niet meer. Wat ik wel heel goed kan zijn emoties observeren, analyseren en wegredeneren. Met een lijf dat niet altijd een betrouwbare partner is gebleken en met een hoogbegaafd brein ben ik hét prototype geworden van een ‘hoofdmens’. In mijn ratio is het schijnbaar veiliger dan mijzelf te durven voelen.

Maar nu moet ik er aan. Mijn relatie is over en ik was al snel weer in de praktische regelmodus geschoten. Ik heb beredeneerd waarom de relatie helaas niet is gelukt, en hup door. Een beschermingsmechanisme dat decennialang goed heeft gewerkt.

En toen voelde ik hierin ineens barstjes. Het besef dat dit beschermingsmechanisme op het punt staat te falen. Het overweldigende besef dat wanneer ik dit ongecontroleerd laat gebeuren er een lawine aan emoties en aan onverwerkt verdriet naar buiten komt denderen. Op een moment dat het mij waarschijnlijk niet zo goed uitkomt.

Dus heb ik een coach benaderd. Met haar ga ik een proces aan waarin ik moet leren durven voelen. Mijn eerste huiswerkopdracht is dat wanneer er zich een emotie aandient, ik die niet ga wegredeneren. Ik hoef er niet over na te denken en deze alleen maar te voelen. Doodeng.

Streberig als ik ben, ben ik direct aan de slag gegaan met mijn huiswerk. En het lukt. Heel voorzichtig durf ik de emotie gewoon te laten zijn. Even voelen wat best heel spannend is. Komt het niet alsnog naar buiten denderen?

Het mooie is dat het gevoel, wanneer het aandacht krijgt, vaak snel weer wegebt. Veel sneller dan wanneer je dit probeert te onderdrukken, wat op de lange termijn ook veel meer energie kost.  

Voor mijn kinderen is dit ook een waardevol proces, die nu zien dat het oké is als je af en toe huilt en toegeeft aan je emoties.

Het is ook een vreselijk vermoeiend proces. Het toestaan van deze kleine momenten vraagt blijkbaar al heel veel van me. Maar ik voel ook dat dit me sterker gaat maken, dat ik een veel betere moeder voor mijn kinderen kan zijn. Het voelt kwetsbaar, maar ik ontdek nu dat voelen geen zwakte is, maar een vorm van kracht.