Ik heb een hekel aan de kaakchirurg. Eigenlijk is dat niet waar, ik ben gewoon heel bang. Ik heb eens een behandeling gehad waarbij ik zo in paniek raakte omdat ik geen enkele controle had. Zij hadden mijn tong vast en ik kon niet slikken, wat me het gevoel gaf dat ik stikte. (Ze vonden me nog een zeur ook, had ik het idee.) En nog veel vroeger is er een verstandskies verwijderd in ongeveer honderdtwintig stukjes waarna ik er dagen heb uitgezien als een vrouwtje van het Land van Laaf.
Dus toen de tandarts afgelopen keer naar aanleiding van vervelend pijnlijk en gezwollen tandvlees de verwijzing schreef naar de kaakchirurg was ik niet bepaald opgetogen. Hier kwam nog bij dat hij het vermoeden had van nog weer een extra ontstekingsziekte. Leuk om toe te voegen aan mijn kwartetspel aandoeningen (Editie: niet ernstig, alleen maar lastig).
Afgelopen week was het dan zo ver. Mijn lief zou mee gaan om mijn handje vast te houden en ik was al door mijn moeder gerustgesteld dat het waarschijnlijk reuze mee zou vallen. Precies een week ervoor was zij bij dezelfde arts geweest en was bijzonder tevreden over deze nog vrij jonge dokter.
De kaakchirurg vroeg rustig naar mijn klacht en stelde toen voor te gaan kijken. Ook dat deed hij zeer rustig waarbij hij me vertelde wat hij deed. Toen ik weer op mijn eigen stoel zat, gaf hij me pas zijn bevindingen en de diagnose. Het blijkt inderdaad te gaan om wat de tandarts al vermoedde, gelukkig heb ik het mild. Ik heb er een mondspoeling voor gekregen waardoor de zwelling en de pijn af zullen gaan nemen. Eind goed, al goed.
Jaren geleden zei een huisarts al tegen me ‘een mens lijdt het meest door het lijden dat men vreest’. Mijn angst voor en daarmee gepaard gaande hekel aan de kaakchirurg zijn door deze ervaring in ieder geval een stuk minder geworden. (Mits ik een volgende keer weer bij hem terecht kan natuurlijk).
留言