Iedereen heeft het wel eens, een periode waarop het minder gaat. Dat kan van alles zijn, minder zakelijk succes, een ouder of een kind waar je je zorgen over maakt. Of een lijf dat wat loopt te klieren. Van dat laatste had ik last en behoorlijk. Waar ik aan het einde van de zomer nog serieus overwoog om pilateslessen te gaan volgen (oké, speciaal voor kneuzen dan) ben ik nu heel blij als ik een dag niet een volledig slapende voet heb, gewoon omdat ik rechtop sta.
Dus ging ik met de moed der wanhoop naar een fysiotherapeut gespecialiseerd in de aandoening die ik heb, op aanraden van een vriendin én ik ging naar de huisarts. Laatstgenoemde hoorde me aan en schreef extra pijnstilling voor, was blij met mijn stap naar de fysiotherapeut en raadde nog zwemmen in warm water aan. Aangezien ik al drie jaar op de wachtlijst sta voor hydrotherapie op een niet zo idioot tijdstip, heb ik dat advies maar even ter kennisgeving aangenomen.
De pijnstilling was heel fijn voor een week, maar het gaf ook vervelende bijwerkingen als een suf hoofd en buikpijn, dus daar ben ik maar weer mee gestopt.
De fysio is een heel ander verhaal. Met haar ben ik echt heel blij. Zij is een van de weinige mensen die ik ben tegengekomen die echt snapt wat het is om deze aandoening te hebben, die me hoop geeft, maar geen onrealistische en die gelijk met me aan de slag is gegaan. De eerste sessie bestond uit drie kwartier proberen mijn lijf recht te leggen en het aanspannen van een diepere laag buikspieren om zodoende te leren de korsetwerking te activeren. Daarbij gebruik je bepaalde spieren in je lijf om jezelf rechtop te houden en om jezelf bij elkaar te houden. Normaal gesproken gaat dit onbewust. Bij mensen met mijn aandoening dus niet. Dat korset is heel handig voor gammele mensen als ik, daarmee voorkom je dat wanneer je bijvoorbeeld een arm beweegt je schouder half uit de kom hangt en ook handig wanneer je wilt rekken en strekken, dat je alleen de vereiste spieren rekt i.p.v. alle banden in de keten (die lang zat zijn). Ik voel me soms als zo’n push-up wiebelgirafje. Zonder braces (in of extern) is bij mij het knopje aan de onderkant ingedrukt.
Na de tweede sessie dacht ik de instructie te hebben meegekregen dat ik de oefeningen alvast kon gaan toepassen in het dagelijks leven. Maar nee, dat was veel te snel. Mijn brein had de zachte aanpak nog lang niet verankerd en door te snel te willen (doe ik anders nooit), span je juist weer de grote spieren (te hard) aan.
Kortom: ik heb geduld nodig (heel veel) en ik kom zo langzamerhand weer uit de diepste down en met voldoende rust (ook heel veel), mijn oefeningen en nog meer geduld ga ik weer up. Ook hopen dat het snel weer zomer is.
コメント