Ik heb een goede dag in een overwegend goede periode. Vlot stap ik mijn auto uit en na het tanken (wat steevast door mijn lief wordt gedaan om het mij makkelijker te maken) loop ik, alsof ik niets mankeer, naar de kassa van het tankstation.
Mijn brein slaat onmiddellijk aan. ‘Oh, als ik dat zo makkelijk kan, dan kan ik vast ook wel veel langere afstanden lopen. Als ik maar een beetje train, dan heb ik straks die rolstoel alleen nog maar in de Efteling nodig.’ (Zo realistisch ben ik dan wel weer, dat ik niet gelijk denk dat ik helemaal zonder kan.)
’s Avonds heb ik last van mijn benen. Dit negeer ik.
De volgende dagen komt de gedachte steeds weer terug. Ik probeer mijn rolstoel vaker te laten staan om lopend een winkel door te gaan, bijvoorbeeld. Mijn rug speelt voor het eerst in lange tijd weer op met uitval en tintelingen in mijn tenen.
Een week later staat een afspraak met de fysio, ook voor het eerst in lange tijd. Ik had de afspraken stopgezet na het aanvaarden van mijn nieuwe huis, waar een hoop voor moest gebeuren. Het doel van de afspraak? Eens kijken waar ik sta, zo na een aantal maanden zonder en wat is er nodig om nog wat winst te boeken?
‘Wat is je voornaamste klacht?’
‘De pijn in mijn nek en onderrug.’
‘Ik kan je oefeningen geven, die je thuis elke dag moet doen.’
‘Ik ken mezelf, doe ik toch niet.’
‘Hmmm, oké. Laten we de zaal in gaan en kijken hoe ver je kan lopen.’
Dit valt me tegen. Het lukt me om precies 53 meter zonder klachten te lopen bij een schamele 2,5 km per uur en dan nog eens 87 meter mét, voordat de koek helemaal op is. Maar, eerlijk is eerlijk, voordat ik stopte met de fysio kon ik ook niet meer dan pak en beet 140 meter lopen. Mooi stabiel dus. Ook de overige oefeningen laten een mooi stabiel beeld zien.
Er blijkt bij hen een kneuzen-pilatesgroep te zijn waar ik een proefles kan nemen. Hiermee kan ik goed mijn rug- en nekspieren trainen. Ook krijg ik van hem op de valreep nog wat oefeningen mee die mij zo’n 2 minuten per dag kosten. Dat kan ik, ga ik doen!
Meer dan tevreden verlaat ik het pand. Straks heb ik die rolstoel heus niet meer nodig.
Comments