Het is vroeg donker en laat licht. Overdag is het grijs buiten, de bomen hebben hun blad massaal laten vallen en overal zie je lampjes die huizen en bomen versieren. Het zijn kortom de donkere dagen voor kerst. Op straat zie je alleen de mensen die zich in een winkelcentrum van winkel naar winkel haasten om alle laatste kerstinkopen in te slaan. Op kantoren rennen de medewerkers, managers en andere werkenden zich een slag in de rondte omdat immers aan het einde van deze week de wereld ophoudt met draaien.
En ergens tussen deze mensen dobber ik rond. Erg hard rennen, hoef ik niet, maar doe wel mijn best om mijn to-do-lijst wat korter te krijgen. Een aantal zaken op deze lijst schreeuwen hard om aandacht, ik wil dolgraag enthousiast gaan schrijven aan mijn boek, ik heb woeste plannen voor incompanytrainingen en nog veel meer zaken die mijn aandacht lijken te eisen. Maar ik voel vooral vreselijk de behoefte om niets te doen. En met name alleen maar niet-denkdingen, zoals een suffe serie kijken waarbij weinig hersencapaciteit wordt gevraagd of het doen van een spelletje en het maken van een vrolijke kerstknutsel.
Mijn kinderen zijn ook zo aan vakantie toe. Ze komen moeilijk hun bed uit. Oké, dat is normaal op hun leeftijd. Ze komen nóg moeilijker hun bed uit, de wallen hangend op hun schoenen en het humeur bij tijd en wijle gedaald tot temperaturen die je ziet op vrolijke kerstfilms.
Kortom, het is tijd om te gaan cocoonen, lekker uit te slapen, heel vaak en heel lang, met familie een hapje te eten, suffe (kerst)films te kijken, spelletjes te doen en me even niet druk te maken over inclusieve bedrijfsprocessen. Over een paar weken ben ik weer helemaal opgeladen en ga ik driftig aan de slag om de wereld een beetje mooier te maken.
Ik wens iedereen heel fijne dagen toe en wees alsjeblieft voorzichtig met vuurwerk (een handicap is soms te voorkomen). Â
Comments