Opgelucht in de trein

Ik zit in de trein, mét mijn elektrische gevaarte, mijn enorme koffer en mijn laptoptas. De tranen van opluchting lopen nog net niet over mijn wangen. Vandaag vertrek ik op persreis naar Berlijn! Het was dus van groot belang dat ik deze trein zou halen – al was het maar om enigszins op tijd in Berlijn aan te komen.

Gelukkig was de assistentie ruim op tijd op het perron, terwijl ik me onterecht druk stond te maken of ze wel zouden komen. Gisteravond had ik nog gebeld met NS Reisassistentie, om te checken of alles goed in het systeem stond. De reis was immers via het reisbureau geboekt, via Deutsche Bahn bij de NS. Het was maar goed dat ik belde: de geboekte assistentie bleek namelijk geannuleerd…

Een medepassagier hielp me met mijn koffer, en de assistentie kwam daarna nog even bij me langs. Ze konden me geruststellen over het overstapstation: ook daar was assistentie geregeld. Ik bleek in het verkeerde treindeel te zitten, maar dat was geen probleem – ze zouden het doorgeven. Heel lief en begripvol. En toen moest ik dus bijna huilen.

Ik kijk nu al uit naar een rustige avond in het hotel. Misschien bestel ik roomservice, zodat ik kan Netflixen bij mijn maaltijd. Misschien is er wel een bad. Zo niet, dan duik ik lekker in een boek met een muziekje op de achtergrond. Even bijkomen en opladen, want morgen begint het programma: met een Europese groep rollende journalisten gaan we de straten en omgeving van Berlijn onveilig maken.

Maar nu eerst: genieten van het feit dat ik een paar uur lang niets hoef te doen. Lekker achteroverleunen in mijn rolstoel, en kijken naar het landschap dat aan me voorbijglijdt. De schommelende cadans van de trein brengt me eindelijk weer tot rust.