Ik ben niet zo sterk. Dat is misschien wel de understatement van de eeuw. Ik ben Koningin Pannenkoek. Daar ben ik niet trots op, maar het is zoals het is. Een gevolg van mijn aandoening en de neiging van dit lijf om bij te veel activiteit harder achteruit te gaan dan wanneer ik niets zou doen.
Het bleef knagen bij me. Zou ik niet toch iets kunnen doen waar ik blij van word en wat me zou kunnen helpen om die achteruitgang tegen te gaan en wellicht zelfs te zorgen voor vooruitgang? Zou ik yoga kunnen doen? Of pilates? Dus ik op zoek naar kneuzenklasjes, maar ik kon er geen vinden in de buurt.
‘Waarom ga je niet zwemmen?,’ vroegen veel mensen me.Â
Omdat ik jarenlang op hoog niveau gezwommen heb, is de confrontatie met wat ik niet meer kan zo groot dat het plezier er heel snel af was. Mijn schouders die bij elke schoolslag half uit de kom lijken te gaan en enkels die alle kanten op zwabberen.
En toch… het bleef kriebelen. Tijdens de vakantie zijn ook nog eens alle scones, fudge, cream-dingen en alle andere Engelse lekkernijen goed aan mijn lijf blijven plakken. Kortom: het knopje moet om.
Vanochtend trok ik uit bed eerst mijn badpak aan en daaroverheen mijn kleding en ik ging rechtstreeks naar het zwembad. Op de fiets. Aldaar heb ik drie hele baantjes gezwommen en daarna in het recreatiebad nog wat gepoedeld.
Zo trots als een pauw kwam ik thuis. Ik heb gezwommen! De schoolslag heb ik klein gehouden, zodat mijn schouders niet zo hard konden protesteren. Ik was na het derde baantje zo duizelig dat ik me goed aan de kant moest vasthouden. Maar hé, ik heb gezwommen! Ik heb het gewoon gedaan.
Ik hoop zo dat ik dit twee keer per week kan blijven doen, dat ik het kan uitbreiden naar tien baantjes (ooit) en dat dit me gaat helpen om me fitter te voelen en mij van mijn ongewenste titel af te helpen. Ik ga ervoor!
Dapper