Ik heb dat soms. Dan word ik helemaal meegezogen in het verhaal van een boek waarbij ik me verbonden voel met de hoofdpersoon als ware ik het zelf. Nu werd ik zodanig meegezogen met het verhaal dat ik naar de plaats toe wou gaan waar het verhaal zich afspeelt. Dat verhaal gaat over de Camino. Dus nu wil ik de Camino wandelen. Echt ontzettend realistisch wetende dat ik zo’n 30 meter kan lopen.
Onmiddellijk gaan er bij mij in mijn hoofd allerlei processen aan de gang die er heus voor gaan zorgen dat zoiets best (ooit)een haalbaar doel is. Ik ben immers bezig met de fysio waarbij ik in liggend vlak al bijna mijn been kan optillen. Dan kan ik parallel daaraan vast gaan oefenen met lopen met mijn rollator waarbij ik dan een ronde om het huizenblokje loop. En als ik dan ondertussen extra hard oefen met de oefeningen van de fysio, dan komt het binnenkort goed en kan ik weer lopen. Toch?
Op het moment van schrijven ben ik dus zo moe dat ik weet dat ik vandaag en vermoedelijk ook de komende dagen extra tijd in bed mag doorbrengen om te zorgen dat ik überhaupt toekom aan de meest basale processen van de dag.
Â
Maar dat wandelen en er op uitgaan, dat wil ik nog steeds heel graag. Ook mijn lief heb ik aangestoken met mijn wandelvirus. Voor hem is het evenmin realistisch om vele kilometers te wandelen vanwege zijn Parkinson en de aanvallen van ongecontroleerde bewegingen in zijn been die hiermee gepaard gaan.
We hebben dus een Realistisch Plan opgesteld. We gaan het Pieter(fiets)pad doen in héél veel etappes. Waar de wandelroute niet toegankelijk is voor mijn grote, zware stoel, pakken we de fietsroute. Voor mijn lief hebben we een wandelstok besteld (een hippe, blauwe opvouwbare). Op de beurs voor beperkingen komende week gaan we kijken naar wandelvakanties en de bijhorende tips én naar karretjes of tassen die ik achter mijn  rolstoel kan hangen.
Ondertussen hebben we een Bed and Breakfast geboekt in Winsum zodat we het proloog en de eerste etappe van de Nederlandse Camino kunnen doen en heel misschien het eerste deel van de tweede etappe.
En dan nu gauw naar buiten (met mijn rolstoel) om lekker te oefenen in ons eigen, fraaie buurtje.