Vermoeide dokters

‘Ik ben zo moe.’

‘Ach, iedereen is wel eens moe.’

Voor alle mensen met een chronische ziekte of aandoening is dit waarschijnlijk een herkenbare discussie. Geen herkenning en ook geen erkenning. Vermoeidheid is ook binnen de medische wereld een lastig begrip. Het komt vaak voor en is ongrijpbaar, want zo relatief.

Wat zegt de Van Dale erover? Moe: slap door uitputting; = vermoeid.  Uitputting dus. Volgens de volgende definitie: toestand waarin je aan het eind van je krachten bent.

Ik zelf ben ook wel eens moe. In die zeldzame gevallen waarin mensen je oprecht geïnteresseerd vragen wat moe dan voor mij betekent leg ik het uit. Stel je voor dat je al drie dagen griep hebt en dat alleen het idee al om op te staan een aanslag op je zijn betekent. In díe toestand ga je de marathon lopen. Dat noem ik moe. Nu is het gelukkig niet altijd zo erg, maar ik noem het wel omdat je je gewoonweg geen voorstelling kan maken van hoe het is voor iemand die door een chronische aandoening geveld is, tot het jezelf overkomt.

Ik ben als dokter zo opgevoed dat je te allen tijde doorgaat. Je stopt pas als je neervalt of als het smerig wordt voor de ander (denk aan buikgriep). Vermoeidheid is dan ook echt  geen goede reden om het rustiger aan te doen. Dat deed ik dus ook niet, maar het was wel lastig. Het viel de collega’s ook op en mij werd een ‘ambtenarenmentaliteit’ verweten omdat ik aan het einde van een tienurige werkdag zo moe was dat ik graag naar huis wou. Ook voelde ik me depressief in die periode, wat achteraf gewoon moe bleek te zijn. Zo moe dat ik me daar somber door voelde. Wel een gekke depressie, hij kwam pas in de loop van de dag op.

Ik dacht jaren- en jarenlang dat ik de enige of wellicht een van de heel weinige dokters was met een vergelijkbaar verhaal. Tot van de week. Via een artikel in Medisch Contact kwam ik in aanraking met een groep artsen die door post-infectieuze beelden (zoals long covid) zijn geveld. Binnen deze groep zijn opvallend veel artsen die net als ik kampen met hypermobiliteit, extreme vermoeidheid, problemen met de bloeddrukregulatie en mestcelproblematiek. Ik ben van de ene in de andere verbazing gevallen. Ik ben niet alleen! En wat een herkenning in de behandelingen; van medicatie tot steunkousen. Wat een boel mensen die ook tot het gaatje op zoek gaan naar informatie en de sterke behoefte voelen om het maximale uit jezelf te halen. Wat een warm bad, vol herkenning en begrip.

Als ik bij hen zeg ‘ik ben moe’, dan is het antwoord ‘lastig hè? Vandaag maar extra lief voor jezelf’.