Wat het water meenam

Rituelen zijn zo oud als de mensheid. We gebruiken ze bij allerlei grote en kleine gebeurtenissen. Denk aan het afsluiten van een periode of juist het verwelkomen van een nieuwe. Begrafenissen, bruiloften, de oogsttijd, de zonnewende, en ook Kerst zijn omgeven door rituelen.

Daarnaast kan je ook zélf een ritueel maken, bijvoorbeeld om een persoonlijke periode af te sluiten. En dat kan heel louterend werken.

Zo was ik pas geleden in Frankrijk, voor het eerst een weekje zonder kinderen op vakantie. Op zich al een bijzondere ervaring. Maar ik had ook van mijn coach een opdracht meegekregen: maak een ritueel waarin je de gebeurtenissen die zo’n invloed op je hebben gehad symbolisch ‘wegwast’.

Dat kan bijvoorbeeld door dingen op te schrijven en te verbranden. Nu zag ik daarbij meteen massaal brandende bossen voor me, dus dat leek me geen goed idee. Maar het kan ook door je woorden of gedachten mee te geven aan een rivier. En bij dat idee verscheen direct een beeld in mijn hoofd.

We gingen vroeger vaak op vakantie in Frankrijk. Tijdens elke vakantie kwamen we wel bij een beekje of riviertje waarin we dammetjes konden bouwen. Mijn zusje en ik zochten dan allerlei soorten stenen, en presenteerden ons als de familie Bever — waarna het hele zaakje steevast in elkaar stortte.

Zo’n beekje zocht ik nu ook. Vlakbij het huisje waar ik me een weekje mocht laven aan de kalmte van de natuur was zo’n watertje. Het lag naast een picknickplek waar niemand te bekennen was. Ik ging zitten aan het water en voelde wat deze plek met me deed. Het was de goede plek. Er was niemand die me kon storen, althans, ik had niet het gevoel dat er snel iemand zou komen. De rust en de natuur fluisterden dat ik hier mocht doen wat ik van plan was.

Stenen stapelen ging ik niet. Maar ik las hardop voor wat me zo dwars heeft gezeten. Daarna versnipperde ik de brieven en gaf de snippers mee aan het water. Tranen biggelden over mijn wangen. Dwars door de wazigheid daarvan zag ik de snippers de bocht omgaan en verdwijnen. Een enkeling bleef hangen - een mooi symbool voor het echte leven. Je kunt niet alles wegwassen, en dat hoeft ook niet.

Daarna voelde ik me moe. Moe, maar rustig. Het is een ritueel waar ik met veel emotie op terugkijk, op een goede manier. Een afsluiting van een lastige periode — en het begin van een nieuwe. Een schone.