Een stapje naar voren en een stapje terug

Volgens mij is dit een terugkerend thema: het feit dat mijn hoofd sneller wil dan mijn lijf kan. Door het zwemmen ben ik veel sterker geworden, en daardoor kan ik zelfs weer stukjes lopen. Maar dat betekent niet dat ik plotseling een topatleet ben geworden die de marathon in minder dan drie uur aflegt. Nee, met dit lijf is het twee stapjes vooruit en anderhalf terug. Dat is nog steeds een halve stap vooruit – en toch voelt het als een enorme teleurstelling. In mijn hoofd was ik namelijk al weer twee stappen verder. En dan zit er ineens drieënhalve stap tussen waar ik nu ben en waar ik wil zijn.

Mijn innerlijke reis naar mijn emotionele gevoelsleven – dat ik héb (en hoe!) – vraagt meer van me dan ik van tevoren had kunnen inschatten. De opdracht om gevoelens toe te staan, wat ik heel voorzichtig probeer, kost me bakken energie. Energie die blijkbaar ook fysiek doorwerkt.

De oude Romeinen wisten het al: een gezonde geest in een gezond lichaam. Maar in onze hedendaagse westerse maatschappij worden de zaken van het hoofd en die van het lijf gezien als twee volstrekt verschillende dingen. Alsof je je hoofd hebt losgekoppeld van je lijf. Jarenlang heb ik ook gedaan alsof dat echt zo was – met alle fysieke gevolgen van dien.

En waar horen die gevoelens dan thuis? Die voel je meestal in je hart, je buik of in je keel. Denk maar aan hartkloppingen als je angstig bent, of vlinders in je buik. Het is dan misschien ook niet zo gek dat alles wat ik aan gevoelens van de afgelopen jaren aan het inhalen ben, voelbaar is in mijn hele lijf. Dat ik daardoor zo vreselijk moe ben. En dat het wellicht ook niet zo gek is dat, wanneer ik goed heb gezwommen, ik daar last van heb en gewoon meer tijd nodig heb om te herstellen. Dat het dus prima is om in de tussenliggende dagen niet te wandelen, maar te genieten van kleine andere dingen – zoals een boek of een lekkere serie.

Een stapje naar voren ís een stapje naar voren, ook al zitten daar nog meerdere stappen achter, voor of naast. De kunst is dan ook om te leren dat dit de ultieme vorm van acceptatie zal zijn: leven in het hier en nu. Dat wisten de Romeinen zelfs al: carpe diem.