Vandaag is het de Internationale Dag voor Mensen met een Beperking. Het is niet een soort vader- en/of moederdag. Ik heb vandaag dus ook geen cadeautje gekregen of een ontbijtje op bed. Noch is er een commercieel belang waarvoor iedereen aan het shoppen slaat voor één van die vele Nederlanders die een handicap/beperking heeft.
En het gaat om veel Nederlanders: twee miljoen mensen, ofwel één op de negen mensen! Het spectrum is dan ook breed: mensen met een verstandelijke beperking, mensen met een depressie of een angststoornis, mensen met een chronische ziekte zoals reuma of kanker of de gevolgen ervan, mensen die slecht horen, mensen zonder arm of been of mensen met een dwarslaesie. Het is teveel om op te noemen. Eén ding hebben al deze mensen gemeen: de maatschappij is niet op hen ingericht. Zo is de helft van deze groep niet aan het werk, vanwege onder andere (onbewuste) vooroordelen; ervaart een groot deel buitensluiting op andere vlakken, zoals de toegankelijkheid van openbare gelegenheden. Een kopje koffie zit er niet altijd in bij elk willekeurig café. (Stel dat je tot die gelukkige groep behoort, die wel werkt en daar dus geld voor heeft.)
Daarom is deze dag dus nodig. Om bij iedereen bewustzijn te creëren dat deze grote groep mensen ook mag meedoen. Gehandicapten zijn namelijk net gewone mensen. En iedereen kan gehandicapt raken. Een ongeluk zit immers in een klein hoekje en elk huisje draagt zijn kruisje.
Ik vrees dat er nog heel veel nodig is om iedereen met een beperking gewoon mee te kunnen laten doen in deze maatschappij. Dat er dus ook nog heel veel meer nodig is dan een blogje op zondagmiddag. Maar ik hou vast aan mijn droom: dat er ooit in Nederland geen hokjes meer zijn, dat iedereen mee mag doen. Zodat op deze Internationale dag ik gewoon een klein cadeautje krijg en een ontbijtje op bed.
Comments