Bron: GettyImages
Als gehandicapte ontkom je er niet aan: mensen die iets van je vinden en mensen die het beter menen te weten. Als gehandicapte (zeker wanneer het zichtbaar is, zoals wanneer je met je met een blindegeleidestok loopt of je je met een rolstoel verplaatst) ben je plotseling publiek domein.
Wanneer je een keer zichtbaar zwanger bent geweest, zul je dit fenomeen herkennen. Allerlei mensen zitten ongevraagd aan je buik en hebben voor jou een geweldig advies. Immers bij hun tante Bets werkte dat ook zo goed.
Zo overkwam mij van de week ook zoiets geks, goed bedoeld overigens en het kwam me zelfs prima uit. Maar vreemd was het wel. Ik deed boodschappen, dat moet je ook als gehandicapte. Dus ik stond (of beter zat) met twee volle -door de medewerker van de groenteboer- ingepakte tassen bij de kassa, toen ineens een vrouw mijn twee volle tassen oppakte en me te kennen gaf deze voor mij mee te nemen.
Even stil staan hoor. Probeer het je voor te stellen. Iemand pakt over je hoofd heen jouw twee volle, zojuist betaalde boodschappentassen op, zonder een woord te zeggen. Wat zou je voelen op zo’n moment?
Gelukkig was ik in een goed humeur en zag direct haar goede bedoelingen en was het ook wel fijn dat zij ze voor mij in de auto zette. Maar voor hetzelfde geld had ik de tassen gewoon op mijn stoel willen zetten en was ik daarmee naar huis gerold. Even vragen had het wat minder vreemd doen aanvoelen en zeker minder betuttelend. Deze vrouw ging er gewoon vanuit dat ik het niet zou kunnen (of ze had dringend de behoefte aan het doen van een goede daad).
Pas geleden had ik eenzelfde ervaring toen Meyra Wonen op mijn nieuwe adres langskwam om de boel op te nemen voor een offerte voor de gemeente, die gelukkig akkoord is gegaan met enige aanpassingen aan mijn woning, om deze voor mij toegankelijk te maken. De medewerker die langs kwam en zichzelf echt fantastisch vond (hij had een bijpassende hoeveelheid gel in zijn haar), liet mij duidelijk merken dat hij degene was die wel wist wat het beste voor mij was. Ik ben immers gehandicapt en hoezo wil ik geen aflopende baan dwars door mijn tuin? Het gaat immers wel om gemeenschapsgeld.
‘Maar het gaat toch ook om mijn tuin?’ piepte ik nog. Gelukkig weet ik met dat soort mannetjes om te gaan. Zo heb ik geleerd op een zodanige manier een suggestie te doen, dat de ander dat kan presenteren als zijn idee. De baan is nu ingetekend aan de zijkant van mijn tuin, zodat ik nog ruimte heb voor mijn tafel. Echt een goed idee van hem.
Het zou zo fijn zijn dat mensen met een handicap gezien blijven worden als mens en niet alleen als gehandicapte waarvoor gezorgd moet worden. Als het nodig is, kan ik zelf wel aangeven wat dat dan is. Dank u.
Comments