De aanschaf van een rolstoel, deel 3.
Vorige week schreef ik over de komst van een hufterproof gevaarte wat door moest gaan voor een rolstoel, nadat ik voor mezelf eindelijk de stap had gezet om überhaupt een rolstoel aan te vragen. Nadat ik klaar was met huilen, besloot ik dat ik het beste Meyra kon bellen. We zijn inmiddels vier maanden verder na de conclusie dat ik eigenlijk niet meer dan een luttele dertig meter kan lopen.
‘Ik ben zo verdrietig van deze stoel. Ik kan er niet in zitten en niet mee rijden.’
‘Tja, dat kun je het beste met de adviseur overleggen. Maar die zit ziek thuis,’ zegt de aardige dame van de frontdesk.
‘Oh. En nu? Is er geen vervanger?’ Dat lijkt mij sowieso een beter idee gezien zijn daverende gebrek aan inlevingsvermogen.
‘Dat moet ik even overleggen. Ik bel u nog terug.’
Goed, enkele dagen later bel ik nog maar eens met de firma of er nu toch niet echt iemand is die met me mee kan denken. Die is er niet. Ik krijg het advies om een klacht in te dienen, bij het hogere orgaan, de manager.
‘Wat ontzettend vervelend voor u, mevrouw. Ik ga het oppakken.’
En jawel, er ontstaat weer contact tussen mij en firma Meyra. Een adviseur vraagt me wat ik nodig heb en wat er allemaal mis is met de huidige stoel. Ik zet keurig op de mail wat er mis is, naast dat ik er niet in kan zitten of mee kan rollen. Het is een indrukwekkende lijst geworden.
Ondertussen heb ik contact met allerhande leveranciers van hulpmiddelen die mij advies kunnen geven over hun product. En zodoende kan ik uitproberen in welke rolstoel ik wél kan zitten en welke ik wél zelf zou kunnen rollen.
En dan, de hemel breekt open, de zon komt door, er gebeurt een wonder: een nieuwe adviseur komt langs. Een regioadviseur. Dat is iemand die weet hoe je moet doorpakken.
‘We moeten terug naar de tekentafel,’ zegt hij.
Er volgen nog heel veel appjes tussen deze adviseur en mij. Dit gaat niet alleen over welke stoel, maar ook welke ondersteuning er nodig is, over de voorzetfiets die niet bepaald ideaal is te noemen, het type wielen en welke hoepels daar op moeten. Maar na slechts vijf maanden, negen maanden na mijn fysieke ineenstorting, is ie er dan mijn rolstoel!
Dat de vreugde slechts van korte duur is, daar vertel ik de volgende keer meer over.
Kommentare