Hoge bergen

Ik had mijn oudste zoon beloofd dat wanneer hij ruim binnen de tijd zijn overgangsbewijs zou halen om naar het ROC airport te kunnen, ik hem zou trakteren op een stedentrip. Hij reageerde enthousiast en wilde graag naar Londen. Maar tijdens onze voorbereidingen kwam hij een filmpje tegen op TikTok over een man die de Zugspitze, de hoogste berg van Duitsland bezoekt. En zo kwam het dat ik niet over Londen uitkeek maar over alpenpieken.

Tijdens mijn zomervakantie naar Noorwegen had ik al vele kilometers lopend afgelegd en omdat dit zo goed gaat, doe ik sindsdien met koppige volharding alsof ik niet gehandicapt ben.

We hadden een prachtig appartement geboekt met twee badkamers en een indrukwekkend uitzicht op de berg. Na een dag te zijn bijgekomen van de lange reis en een heerlijke wandeling te hebben gemaakt met een hoogteverschil van 150 m over 1,5 kilometer (hijg, puf) nam mijn zoon zijn gehandicapte moeder mee naar dé berg. Onderaan de berg ligt de Eibsee, waar we de auto parkeerden op een ruime invalidenplek dichtbij het tandradtreinstation. Met onze winterjassen aan en mijn trekkingstokken in de hand gingen we naar de kabelbaan die ons in een luttele tien minuten twee kilometer omhoog bracht. Het uitzicht was adembenemend. Er was zoveel schoonheid dat zelfs de groep toeristen gearriveerd met touringcar stil viel.

Het geweldige is dat ook mensen in een rolstoel toegang hebben tot deze berg. De kabelbaan is toegankelijk, het hele platform bovenop de berg is toegankelijk en het restaurant idem dito. Alleen het grappige museumpje ligt bovenaan een trappetje, dat vind ik dan wel weer jammer. De gletsjer is officieel wel toegankelijk, maar dat lijkt me alleen voor de dapperen onder ons. En de tandradtrein heeft een rolstoelplek, alleen hoe je daar naar binnen zou moeten met je rolstoel is mij volslagen onduidelijk. Maar ik deed dus alsof ik niet gehandicapt was en stapte dapper rond met mijn trekkingstokken. Mijn nieuwe rolstoel.

Na het platform te hebben rondgelopen en honderden foto’s te hebben gemaakt, dronken we op 2964 meter een kop koffie. Daarna gingen we een klein stukje met de kabelbaan omlaag naar de gletsjer om daar in de sneeuw rond te lopen en uiteindelijk namen we de tandradtrein naar beneden via een zes kilometer lange tunnel. Wanneer je de tunnel uitkomt, ligt in het dal, glinsterend en adembenemend, de Eibsee.

En zo komt het dat ik na jaren in een rolstoel, toch bovenop een berg heb gestaan. En wat voor één! En voor iedereen die een rolstoel nodig heeft (en ook voor alle anderen): overweeg een vakantie naar de Zugspitze voor de ultieme ervaring van het hoogste niveau!