Trots en verbaasd

Ik heb tijdens onze vakantie naar Noorwegen dingen gedaan waar ik me nog steeds over verbaas. Naast dat ik meer dan vierduizend kilometer heb gereden, wat ik vooral leuk heb gevonden, heb ik ook fysiek prestaties neergezet die me zacht gezegd verbazen. Met al dat zwemmen dat ik deed tot aan de vakantie, ben ik blijkbaar veel sterker geworden. Zo maakte ik tijdens een van de eerste dagen een wandeling van tweeëneenhalve kilometer. Later lukte het me om drie kilometer te wandelen mét hoogteverschillen, want die heb je zat daar. En tijdens de laatste week wilden we naar een plateau vanaf waar je een bekende berg, de Skogshorn heel mooi zou kunnen bekijken. Ik had van te voren uitgezocht waar we het beste konden parkeren en wat de route zou zijn. Op de kaart leek het alsof je naar die plek kon wandelen en dan eventueel zou kunnen afsluiten met een groter rondje. Dan konden we ons rondje beperken tot een korte wandeling. Dacht ik.

Enthousiast begonnen wij dus aan onze trip. Het bleek een klim, een flinke. Ik had gelukkig trekkingstokken meegekregen om uit te proberen, zodat ik mijn hele lijf kon gebruiken om naar boven te komen. Dat bleek een goede zet. Het was een pittige klim. Regelmatig stopten we even om op adem te komen en te genieten van het ontstane adembenemende uitzicht. Na een wandeltocht van twee kilometer waren we op het uitkijkpunt. Wat een beloning voor onze arbeid! Ik en mijn kinderen ploften neer in het gras en genoten van onze lunch bij dit waanzinnige uitzicht. Ook deed ik ter plekke een dutje om nog meer bij te komen. Daarna wilden we verder wandelen. Er bleek alleen geen verder, althans niet iets anders dan een route van nog een luttele tien kilometer. Er zat niets anders op dan via het steile pad terug te gaan. Die dag heb ik dus vier kilometer gelopen met een hoogteverschil van 300 meter heen en weer terug. Ik. Dus.

Storhovda 1075 m hoog

En nu heb ik een identiteitscrisis. Ben ik dan soms zo’n nepgehandicapte, die de rolstoel pakt wanneer het haar uitkomt? Of is het alleen voor de gehandicaptenparkeerkaart? Ben ik nog wel de rollende redenaar als ik voornamelijk mijn aangeboren benenwagen gebruik? Dit zijn natuurlijk flauwe vragen, maar deze waanzinnige, fantastische vooruitgang maakt ook onzeker. Ik heb al vaak genoeg een forse terugslag gehad. Wanneer komt de volgende? Kan ik mijn vooruitgang vasthouden en hoe pas ik mijn nieuw ontstane grenzen toe in mijn dagelijks leven? Ik ben heel trots op wat ik heb gedaan, maar de angst voor een terugval en de verbazing overheersen nog zodanig dat ik het nog niet zo goed kan voelen. Misschien hier eerst maar lekker gaan wandelen.