Wolken over het dal

De wolken rollen over de bergen waarna ze een doorzichtig gordijn achterlaten over de fjord. De bergen, die voor zo’n prominent panorama zorgen, zijn eventjes verdwenen. De in-betweensluier strooit zijn vocht over de immens groene dalen en verdwijnt over de volgende berg.

Hier, zittend in het erkertje, verveel ik me geen moment, louter door te staren naar buiten. Ik snap wel waarom een goede vriend van mij naar Noorwegen is verhuisd; het contrast met het betonnen Den Haag, waar hij en zijn partner vandaan komen, kan haast niet groter zijn.

Ik ben met mijn kinderen bij hem op bezoek. Naast dat het heel fijn is om langer bij elkaar te zijn, om tot ’s avonds laat te kletsen en de ochtend daarna het gesprek weer op te pakken, is het ook een heel mooie vakantie voor mij en de jongens. Noorwegen is een land waarin niet alles even goed verkrijgbaar is, maar waar absoluut geen gebrek is aan prachtige vergezichten, hoge bergen, diepe meren en talloze watervallen. Voor de afwisseling zijn er stukken waar je doorheen rijdt die lijken op de heidevelden in Schotland of op de merengebieden in Zweden.

Kortom, ik denk dat er weinig landen op de wereld zijn die mooier zijn dan Noorwegen.

En toch werd ik wakker op een ochtend midden in de vakantie en ik voelde mij een beetje mistroostig. Ik miste mijn zachte bedje, de groenten bij mijn ontbijtje, het zwembad en de mensen die ik thuis achterliet. Heimwee dus, in onvervalste vorm. En ik zat daar in het (bijna?) mooiste land ter wereld, met uitzicht op het water en de bergen te verlangen naar thuis en vond mijzelf een verwend nest.

In plaats van dit gevoel naar de achtergrond te drukken omdat het niet zou passen bij de omstandigheden, ben ik er eens goed voor gaan zitten. Net als de wolken liet ik het gevoel over mij heen rollen alsof ik het dal was. De wolkensluier van mistroostig gemoed liet zijn vocht achter en ik was er weer, iets lichter en iets groener. Stel je voor dat het overal fijner zou zijn dan thuis!