We hebben het gedaan. De eerste tweeënhalve etappe van het Pieterpad zijn door ons bedwongen en ik heb zelden zo genoten. Het weer was ons bovendien zeer gunstig gezind: temperaturen ietsje boven de twintig graden, zonnetje en briesje zo licht dat deze ongewoon zacht is voor het Groningse platteland.
Omdat we geen idee hadden of wij dit zouden kunnen: mijn lief met zijn niet-lekker ingestelde Parkinson en ik met mijn nieuwe rolstoel zijn we naar een bed-and-breakfast gegaan vanuit waar we dagtochten konden ondernemen en wanneer het niet zou gaan, we gewoon leuke dingen konden gaan doen.
Het was een traditionele boerderij, ver afgelegen van de weg. We reden er eerst een paar keer voorbij. Mijn lief suggereerde nog of we niet dat onverharde weggetje in zouden moeten.
‘Welnee, dan had dat er heus wel bij gestaan.’
Nadat ik de eigenaar had gebeld, zijn we het weggetje opgereden waar de rustieke omgeving in de verte verscheen. Als welkomstcomité stonden de eigenaar en haar beide honden klaar, die ons opvingen als ware we uit het oog verloren vrienden. Eenmaal binnen was van de oudheid van de boerderij weinig meer te herkennen, op een enkel fraai detail na, de charme van de plek benadrukkend. Gelukkig had ik een drempelhulp meegenomen, zodat ook de rolstoel naar binnen kon.
Eerst zijn we maar eens boodschappen gaan doen in het nabij gelegen dorp -Winsum- en hebben vast wat voorpret gehad in het door de ANWB uitgeroepen ‘mooiste dorp van Nederland’. De k-k-keitjes zorgden voor losse kiezen en wervels, maar het was zeker allerfraaist.
Een relatief goede nachtrust verder zijn we naar Pieterburen gereden waar we gestart zijn met het langste wandelpad van Nederland, een optionele etappe, de proloog. Een rondje van 10 km die we geëindigd zijn in het Zeehondencentrum. Eindeloze vergezichten waarbij zelfs de zee ver weg was en de enige levende wezens de meeuwen leken te zijn, afgewisseld met een schaapsherder op een quad die de dieren met hun lammetjes van biks kwamen voorzien, mijn rolstoel omringd door blatend wol. Onderweg hebben we op een kleedje in het gras een dutje gedaan en ’s avonds voelde ons hoofd zo heerlijk uitgewaaid, zodat we nog een (klein) rondje zijn gaan wandelen.
Dag twee was moeizaam opstarten. Mijn hoofd herbergde een flinke prop watten en mijn lief liep een zeldzaam heftig rondje te stuipen. Toch zijn we gegaan. De auto neergezet in Winsum en de OV-bus naar Pieterburen genomen en aldaar begonnen aan een alternatieve route van het Pieterpad, geschikt voor fietsen (en zware rolstoelen). Nu wisselden weidse vergezichten zich af met oude bossen, fraaie parken en traditionele straatjes met houten bruggetjes. In de loop van de dag klaarde mijn hoofd op en al vrij snel was mijn lief uitgestuipt en liep hij verder als een kievit.
De volgende dag moesten we alweer terug naar huis. Maar gewoon omdat het kon, hebben we toch nog een stukje van de tweede officiële etappe gelopen. Onderweg sloot een collega dokter-kneus aan waarbij we al snel zoveel herkenbaars konden bekletsen dat de tijd vloog. Al veel te snel waren we terug bij de bus.
Het viel me op dat we allebei zo vreselijk uitgerust waren na drie dagen wandelen, zonder hoofdpijn of stuiperij. Dit vraagt om veel meer wandeltochten, veel meer.
Комментарии