Afgelopen week was het zover. Ik deed een passing met een elektrische rolstoel. En wel diegene, die door mijn ergotherapeut en mijn adviseur was uitgezocht. Mijn lief was er ook bij. Een adviseur namens de firma die de rolstoel eventueel mag gaan leveren was uiteraard ook van de partij. Hij is immers diegene met de meeste verstand van de rolstoel zelf. Vier man/vrouw sterk. Voor mij.
De adviseur van de firma vroeg wat ik wilde.
Me verstoppen. Heel ver weg, in een land waar ik niet gehandicapt ben (sprookjesland ofzo).
Dus ik vertelde dat ik graag beter wou rollen, dat ik niet zo alert zou moeten zijn op hobbeltjes. Dat ik graag beter zou willen zitten, dat ik graag omhoog zou willen om mensen in de ogen te kunnen kijken (en ze zodoende te kunnen verstaan) en makkelijker drempels zou willen beslechten.
Na een demonstratie van wat ie allemaal kon, werd ik uitgenodigd om erin plaats te nemen. Ik moest voor mezelf gelijk heel eerlijk toegeven dat ie eigenlijk al verdraaid lekker zat. Nog zonder dat deze voor mij op maat was gemaakt en dergelijke. Heel voorzichtig ging ik met de knopjes spelen: omhoog, rondje draaien in mijn krappe eetkamer, achterover, beensteunen omhoog en naar voren. Hmm, ik kan hier best aan wennen.
‘Maar even naar buiten voor het echte werk?,’ vroeg mijn ergotherapeut.
Het regende maar heel zachtjes, dus trokken we met zijn vijven en het apparaat erop uit. Ik ging expres wat sneller over de ongelijke stoepen, stoepafritje af en weer op. Er weer af en op volle snelheid (10 km/u) over het ongelijke wegdek richting mijn lievelingsplekje, de weilanden. Die weilanden waar ik met mijn huidige rolstoel niet kan komen, althans niet zonder er uit op te staan en dat ding over alle hobbels en het schapenrooster van het bruggetje heen te sjorren. Ik zoefde er nu probleemloos overheen. Oké, duidelijk geslaagd voor deze test.
Dan nu een stoeprandje. Weer terug over het bruggetje, lag een gemiddelde, niet al te hoge stoep. Rustig erheen rijden, rustig erop. Hij blokkeerde op de achterwielen. Stukje naar achter en nog een keer proberen. Yes! Gelukt! Oké, ook geslaagd voor de meeste drempels in Nederland.
Terug naar huis via de achterdeur, daar kwam ik ook zelfstandig binnen. Daarna deden we nog een uitgebreide passing met diverse zittingen en rugleuningen. En toen wilde ik de stoel niet meer uit.
Comments