Een prachtige dag die de lente aankondigt, waarbij het te warm is voor je winterjas en het zonnetje zo lekker op je gezicht brandt. ‘Naar buiten!’ dacht ik, samen met miljoenen andere Nederlanders.
We gingen een eindje wandelen. Althans, ik wilde dolgraag wandelen, maar ging uiteraard rollen. Mijn zoon en lief gingen wandelend met mij mee.
‘Waar gaan we heen?’
‘Laten we niet naar het Baarnsche bos gaan, dan zak ik zeker weg in de modder.’
‘Kasteel Groeneveld heb ik nu wel gezien. Anna’s Hoeve doen?’
Dus reden wij richting Hilversum om daar het bos in te duiken. Wat verstandig was geweest, was om mij te verdiepen in goed rolbare paadjes. Maar mijn nieuwe rolmachine heeft zich kranig op de bospaden geweerd, alhoewel we niet overal konden komen.
Eén keer werd het spannend: een heel steile heuvel van zand. Mijn zoon wierp zich op als sterke vent en hielp mijn bolide een handje zodat ik al slingerend toch boven kwam.
Verderop, na een stuk afgedaald te zijn, kwamen we een stel tegen die mij zorgelijk aankeek. ‘Daar is het heel erg modderig hoor, misschien moet je omkeren.’ Ze wees in de richting voor ons.
‘Oké, bedankt,’ zei ik en reed eigenwijs verder. Na een aantal meter werd het heel modderig en moest ik omkeren. Ook daarna moesten we een andere route kiezen dan die we graag hadden willen volgen omdat we het scenario van een bijna 200 kg wegend voertuig vastzittend in de modder wilden vermijden.
Ik fantaseerde al over een karretje met rupsbanden of een rolstoel met uitschuifbare planken zodat je ook onbeperkt het bos in kan. Misschien kan ik de volgende keer een tractortje lenen.
Na een heerlijk stuk te hebben gerold, wilde ik heel erg graag zelf ook nog lopen, zodoende heeft mijn lief nog heel even in mijn bolide gereden.
Eénmaal thuis hebben we in het zonnetje een kopje koffie gedronken met een plakje, zelfgemaakte glutenvrije cake. Wat een heerlijke dag.
De volgende keer doen we een toegankelijker rondje.
コメント